Recensie Ghostpoet

Shedding Skin is de titel van de nieuwe Ghostpoet plaat. Zeer toepasselijk, omdat de Brit nieuwe muziekterritoria betreedt op dat album. Ooit maakte Obaro Ejimiwe of Ghostpoet deel uit van een grimecrew, maar dat ruilde hij al snel om voor kalmere, meer hiphopgerichte muziek. Hij viel in het vizier van Gilles Peterson die hem ook zijn platform, Brownswood Recordings aanbood om zijn debuutplaat ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam’ op uit te brengen.

Ghostpoet komt twee jaar later terecht bij [PIAS], waar hij zijn tweede album ‘Some Say I So I Say Light’ op uitbrengt, evenals de nieuwe plaat. Tussen beide albums heeft Ghostpoet toch wel een metamorfose ondergaan. Het melancholische aspect behoudt hij bij Shedding Skin, maar de hiphopinvloeden zijn eerder spoken word geworden. Ook gaat Shedding Skin eerder de rockrichting uit en klinkt het minder elektronisch dan zijn voorgangers.

In de Botanique zorgde Ghostpoet voor voldoende afwisseling tussen nieuw en oud. Dat resulteerde in een super intiem optreden dat echt nooit saai werd. De melancholie droop er vanaf, maar niet het soort melancholie waarvan je in een hoekje wilt gaan zitten, maar de soort waarvan al je emoties naar boven komen. Met een perfecte timing werden er ook meer vrolijke en dansbare songs in geweven zoals het funky ‘Plastic Bag Brain’, ‘Off Peak Dreams of ‘Us Against Whatever Ever’.

Wie we zeker niet mogen vergeten te vermelden is de achtergrondzangeres die fantastische vocals heeft geleverd tijdens de show. Absolute hoogtepunten waren ‘X Marks the Spot’, waar haar zachte stem wordt gecombineerd met Ghostpoets diepere stem. Ook het refrein van ‘Survive It’, dat de achtergrondzangeres voor haar rekening nam, was een echt kippenvelmoment.

Ghostpoet wordt wel eens vergeleken met Roots Manuva, wat niet onterecht is. Vooral op de oudere nummers doet zijn manier van rappen echt heel sterk denken aan die van Roots. Doordat hij nu eerder spoken word hanteert, klinkt hij veel frisser dan nooit tevoren. Ook live weet hij veel sterker uit de hoek te komen, doordat het niet telkens in dezelfde lijn ligt.

Op dit optreden viel eigenlijk zo goed als niets negatief op te merken. In het begin dreigde het donkere melancholische aspect in herhaling te vallen, maar we hadden het duidelijk mis. Het combineren van spoken word met rap en trage nummers met meer uptempo, dansbare songs maakte het optreden ijzersterk. De band kreeg tijdens de laatste song zelfs te maken met een stroompanne. Dat werd weggelachen en er werd nadien van in het begin opnieuw gespeeld. Kort gezegd: we waren zwaar onder de indruk, en dat is redelijk licht uitgedrukt.

< Elvin Vanzeebroeck >

De setlist:

1. Better Not Butter
2. X Marks The Spot
3. Survive It
4. That Ring Down The Drain Kind of Feeling
5. The Pleasure In Pleather
6. Be Right Back, Moving House
7. Sorry My Love, It’s You Not Me
8. Shedding Skin
9. Plastic Bag Brain
10. Yes, I Helped You Pack
11. Finished I Ain’t
12. Sloth Trot
13. Msi Musmid
14. Cash and Carry Me Home
15. Meltdown
16. Off Peak Dreams
17. Liiines
18. Us Against Whatever Ever